Altamira-odkryta w 1879 roku jaskinia krasowa znajdująca się na północy Hiszpanii w górach Kantabryjskich, nieopodal Santillana del Mar. Jej odkrywcą jest Marcelino Sanz. W jej wnętrzu znajdują się liczne malowidła powstałe w czasach kultury magdaleńskiej (paleolit).
Na liście światowego dziedzictwa UNESCO znajduje się od roku 1984.
Z biegiem lat jaskinia była odwiedzana przez coraz liczniejszą rzeszę publiczności (w szczytowym roku – 1973, podziwiało ją blisko 175 tysięcy odwiedzających), co stanowiło zagrożenie dla stanu jaskini. W okresie 1977-1982 zamknięta dla zwiedzających. Od 1982 roku wstęp jedynie dla kilku osób na dzień. Od 2001 roku jaskinia jest dostępna wyłącznie dla konserwatorów i naukowców – dla zwiedzających w 2008 roku otwarto dokładnie odwzorowaną replikę jaskini.
Jaskinia jest długa na ok. 270 metrów, wysokość waha się od 1-2,5 metra. Na stropie w głównej części jaskini znajduje się główna atrakcja jaskini – rysunki zwierząt, z których większość powstała 13 tys. lat p.n.e., a niektóre najstarsze fragmenty rysunków mają 25-35 tys. lat (datowanie radiowęglowe).
Rysunki są wykonane w trzech kolorach (czarne, czerwone i fioletowe), przedstawiają koziorożce, sarny, konie, jelenie, bizony i znaki geometryczne,. Prócz tego w jaskini można odnaleźć odciśnięte kontury dłoni i ryty antropomorficzne. Malujący dopasował rysunki do załamań i wybrzuszeń skały nanosząc na nią sylwetki zwierząt w pozycjach upadku, klęku i skoku – stado bizonów sprawia wrażenie znajdującego się w ruchu i próbującego się zatrzymać przed dwunastometrową sarną naszkicowaną na najdalszej, płaskiej krawędzi skały.
Rysunki znajdujące się w jaskini Altamira są jednym z największych osiągnięć sztuki górnego paleolitu. Część badaczy przypisuje im charakter magiczny, według innych jest uzewnętrznieniem chęci poznawania świata i odwzorowywania rzeczywistości w malowidłach.
Autor: Andrzej Wrona